Patrick Wijdenes: “Kwaliteit is het uitsluiten van toeval.”

Het was een zonnige woensdagmiddag ergens in het voorjaar van 1984. Ik wist niet dat vanaf die dag de zon voor altijd voor me zou blijven schijnen…

Een vriend vroeg eens “hoe voelde jij je tijdens je jeugd als je stotterde”? Mijn antwoord was “als een vogeltje in een kooi die vanuit zijn kooi andere vogels ziet vliegen.”

De vogel in de kooi weet dat hij ook de capaciteiten heeft om te vliegen, net als zijn soortgenoten die zich buiten de kooi bevinden, maar zodra de vogel in de kooi gaat vliegen zal het vroeg of laat met zijn hoofd tegen de tralies botsen. Een gevolg zal zijn dat de vogel er niet meer voor kiest om te vliegen. De kooi ontneemt de vogel de kans om echt een vogel te zijn.

Een groot gedeelte van mijn jeugd heb ik mij een gevangene gevoeld van mijn probleem. Om mij heen zag ik iedereen spreken en kiezen voor de woorden en zinnen die op dat moment in ze opkwamen. Ik probeerde dat ook en vaak lukte het mij om datgene te zeggen wat ik wilde. Maar net zo vaak lukte mij dit niet. Als ik sprak stootte ik vroeg of laat tegen een tralies en was het niet meer mogelijk me te verwoorden zoals ik wilde. En gevolg hiervan is dat veel mensen in mijn jeugd een compleet verkeerd beeld van mij kregen. Ik moest soms de meest rare fratsen uithalen om duidelijk te maken wat ik ze wilde zeggen. Dat liep uiteen van spreken met vreemde grimassen, volledige blokkades, het verlengen van letters, ontzettend veel gebruik maken van vervangingswoorden, compleet toneelspel en op den duur zelfs het besluit om af en toe maar helemaal niets te zeggen. 

Ik voelde mezelf dus vaak een gevangene van mijn probleem…

Een journalist vroeg mij een tijdje geleden of ik het met hem eens was dat stotterende mensen minder bereikten in het leven door het stotteren. Dit sprak ik volledig tegen want de geschiedenis heeft duidelijk gemaakt dat je ook met een stotterprobleem onder andere koning van het Verenigd Koninkrijk, premier van Engeland, beroemd zanger of zangeres, beroemd acteur of actrice, advocaat en zelfs journalist kunt worden. 

Als de journalist de vraag had gesteld of ik het met hem eens was dat stotterende mensen er 500.000 keer meer moeite voor moeten doen om doelen te bereiken dan had ik hier bevestigend op geantwoord.

Spraakontwikkeling is al een doel in het leven en bij mij ging dit meteen gepaard met stotters waardoor het al lastiger was dan voor een kind dat dit probleem niet heeft. Dit gaat natuurlijk door tijdens de schooltijd…leren lezen, spreekbeurten, groepsactiviteiten, het leren van vreemde talen, mondelinge overhoringen, op den duur de mondelinge examen. Bij alles is spraak nodig en met een stotterprobleem kost dit meer moeite…

Een volwassene krijgt dan nog te maken met sollicitaties, de werkkring, het krijgen van relaties, het opvoeden van kinderen, het sociale leven, enzovoorts. Nogmaals bij alles is spraak nodig en zal dat met een stotterprobleem meer moeite kosten.

We komen niet veel stotterende mensen tegen in het dagelijks leven. Één procent van de bevolking van Nederland stottert. Ruim gezien komen we dan op een kleine 200.000 mensen. Op een bevolking van 17 miljoen is dit dus zeer weinig. Maar dit percentage van de bevolking heeft naast het probleem om tijdens spraak altijd een last met zich mee te dragen nog te maken met een ander probleem.

De mate van respect jegens mensen met een stotterprobleem was en is nog altijd ver te zoeken. Een kleine greep. In 1988 zette acteur Michael Palin in de film A fish called Wanda zijn stotterende personage met veel spot neer, menig cabaretier heeft met het onderwerp stotteren al de lachers op hun hand gehad en recent gebeurde hetzelfde in de Nederlandse film Het Verlangen.

Om deze reden is al van oudsher geen empathie voor de stotterende medemens en zal een kind al op vroege leeftijd grappen, hoon en na-aperij gaan ondervinden als het om zijn of haar probleem gaat. Als we met een maatschappij te maken zouden hebben waar er nog inlevingsvermogen zou zijn dan zou iedereen juist ongelooflijk veel respect en achting moeten hebben voor mensen die ondanks hun stotteren de meest mooie posities bekleden en opleidingen volgen en voltooien. Maar niets is minder waar.

Gevangene zijn van je probleem, je altijd een minderheid voelen, communicatief meer moeite hebben doelen te bereiken en je probleem niet serieus genomen zien worden in de maatschappij. Het zijn frustraties waar een stotterende persoon mee te kampen heeft. De frustratie wordt tot slot nog groter als we in ogenschouw nemen dat stotterende mensen vaak jarenlang een ware zoektocht houden naar hulp voor hun probleem en aan het einde van de zoektocht en na vele therapieën te hebben gevolgd nog steeds niet verlost zijn van het stotteren.

Ook ik heb jarenlang de sleutel gezocht die in staat zou zijn om mijn kooi te openen maar tevergeefs. Tot die zonnige voorjaarsdag in 1984!

De rit ging met tram 3 vanuit Amsterdam-Oost, samen met mijn moeder, naar het Roelof Hartplein in Amsterdam-Zuid. Vanaf het Roelof Hartplein was het nog een paar honderd meter lopen naar de uiteindelijke bestemming De Apollolaan. Amsterdam-Zuid was een gedeelte van mijn stad waar ik als jongetje uit Oost alleen kwam als Ajax niet in De Meer maar in het veel grotere Olympisch Stadion moest spelen. En dan nog ging ik met mijn vader altijd over de Stadionweg naar ons cluppie.

Één van mijn eerste herinneringen aan die dag is dat ik De Apollolaan zo’n prachtig mooie straat vond. Een compleet andere atmosfeer dan de straten in mijn eigen Dapperbuurt. Platanen en Linden aan weerszijde van de straat gaven de straat veel grandeur. Het maakte veel indruk op me.

Apollolaan 50, de bestemming was bereikt. Het Del Ferro Instituut, behandeling van stotteren! Een adres waar wij door toeval op gewezen waren. Mijn ouders hadden van een jongen die vroeger gestotterd had gehoord dat zijn probleem volledig opgelost was sinds hij bij Len del Ferro een cursus had gevolgd. Voor de zekerheid hadden mijn ouders aan mijn laatste logopediste gevraagd wat zij wist over Del Ferro. Zij wist te vertellen dat deze voormalige operazanger goede resultaten boekte met stotterende mensen. Gelukkig stond mevrouw Mens niet afwijzend tegenover de techniek van Del Ferro. We konden altijd weer terug naar haar als het niets opleverde!

Mijn ouders hebben toen bij het Del Ferro Instituut informatie gekregen en niet lang daarna zijn mijn moeder en ik een proefles gaan bijwonen zodat we een impressie zouden krijgen van de door Len del ferro gegeven cursus.

Mevrouw José del Ferro heette ons welkom en verzocht ons nog even te wachten en te genieten van de koffie voordat de les zou beginnen. Toen de voltallige groep aanwezig was en in de lesruimte had plaatsgenomen begon de les. De docent, Len del Ferro, hadden we tot op dat moment nog niet gezien. Maar toen…

Er kwam een man binnen die met zijn aura en charisma de leskamer direct vulde. Hij stelde zich voor en begon direct met de les. Wat ik me nog van dat uur herinner is dat Len del Ferro als een eerste klas performer met een reuze energie en heilig overtuigd van zijn hypothese zijn les gaf. En dit alles met een Nederlands/Amerikaans accent wat de les nog meer jeu gaf.

Hetgeen wat mij werkelijk van mijn stoel afblies was het feit dat alle veertien cursisten geregeld aan het woord kwamen door vragen van Len te beantwoorden en bepaalde spreekoefeningen moesten doen en daarbij NIET stotterde. Dit had ik in zes jaar logopedie niet meegemaakt. Mijn enthousiasme was nu al aangewakkerd!

Nadat de les afgelopen was en ik het gevoel had uit een achtbaan te zijn gekomen bleven mijn moeder, ik, een meisje dat ook stotterde en haar moeder achter om nog wat meer informatie van Len te krijgen. De boodschap was duidelijk. Len zou, als ik aan de cursus zou deelnemen, mijn stotterprobleem niet oplossen. Hij ging mij de tools geven die ik moest gaan gebruiken en dat zou ervoor zorgen dat er in mijn lichaam een spier steeds een goed bericht zou krijgen. Het middenrif! Deze spier zou door de techniek van Len steeds een goede beweging maken en dan zou deze spier later automatisch goed gaan bewegen. Zoals het middenrif dat bij niet-stotterende mensen al doet. Je lost je eigen stotterprobleem dus op! Je bent dus geen patient maar meer een topsporter die ontzettend hard aan zichzelf moet gaan werken. De boodschap was duidelijk.

Mijn moeder keek mij na afloop aan en ik hoefde niets te zeggen. Dit moest en zou ik gaan doen! Ik schreef mezelf in aan het del Ferro Instituut en dat is tot op de dag van vandaag één van de beste beslissingen uit mijn leven gebleken.

Bij thuiskomst kwamen we onze buurvrouw tegen die ervan op de hoogte was dat we naar het Del Ferro Instituut zouden gaan. Op de vraag van haar wat wij ervan gevonden hadden antwoordde mijn moeder dat het fantastisch was en dat je het al niet in je hoofd zou halen om te stotteren bij een man als Len del Ferro. 

Helaas waren er destijds alleen wekelijkse cursussen. De wachtlijsten waren dan ook erg lang en er kwam niet snel een open plaats voor nieuwe cursisten vrij.

Ik bleek achteraf nog een half jaar te moeten wachten…

Ik heb van eind 1984 tot 1985, zo’n 9 maanden, de cursus bij Del Ferro gevolgd. Achteraf gezien ben ik niet alleen van het stotteren afgekomen maar heb ik op jonge leeftijd zeer veel over mezelf en over het leven geleerd. Materiaal dat later in het leven nog erg van pas kwam en ik nog dagelijks gebruik.

Toen het uiteindelijk zover was dat ik mocht beginnen met de cursus aan het Del Ferro Instituut hebben een aantal zaken me erg verbaasd. Ten eerste vond ik de verschillende fasen, het zijn er in totaal vier, zeer makkelijk te begrijpen en toe te passen. Ten tweede is het meest verbazingwekkende dat alle vier de spreektechnieken van Del Ferro (de drie stappen techniek met de handen op de ribben, de drie stappen techniek met inbeelding, de tussenfase en het slaapritme) een garantie zijn voor het spreken zonder stotters. Er kan gewoon niet gestotterd worden bij het gebruiken van de Del ferro spreektechnieken!
Ik moet zeggen dat juist dit laatste voor mij de reden is geweest om de Del Ferro Methode bij iedere zin en woord toe te passen.
Ik had een ontzettende hekel aan het stotteren dus toen ik wist dat ik het stotteren kon voorkomen koos ik ervoor het met de Del ferro techniek niet meer te doen of bij mezelf toe te staan.

Dit is volgens mij dan ook het meest cruciale in de vraag of cursisten iedere zin met de Del Ferro Methode gaan zeggen en van het stotteren af komen of niet. Om het beoogde doel te halen moet een cursist bijvoorbaat al iedere stotter willen voorkomen met de techniek. De aversie tegen stotteren moet zo groot zijn dat er geen stotter geaccepteerd wordt. Natuurlijk gaat dit gepaard met gewenning en zeker in het begin van de cursus met verkeerde beslissingen maar daar had Len het volste begrip voor.

De overkoepelende motivaties die cursisten hebben om niet meer te stotteren maar even een korte tijd van het leven met de DF techniek te spreken zijn dat het stotteren in de nabijheid van andere mensen een rot gevoel geeft. Je voelt je altijd anders dan andere mensen met iets essentieels, namelijk spraak. Je weet drommels goed dat je met stotters er anders uitziet dan de niet-stotterende mensen. Als we alleen al spreken over de gezichtsgrimassen waar stotteren mee gepaard gaat. En dan de al eerder door mij genoemde reacties op het stotteren. Ik ben van mening dat de aversie tegen het stotteren bij een cursist aanwezig is als hij of zij zich voor of tijdens de cursus bewust is van deze negatieve kanten van het stotteren.

Dit bewustzijn zal er wel voor zorgen dat er niet meer gekozen gaat worden voor het stotteren maar voor het voorkomen ervan met de techniek van Del Ferro.

Want nogmaals…Met de techniek stotterde ik niet en behoorde ik dus al tot de 99% van de samenleving die vloeiend sprak. Dit gaf mij een heerlijk gevoel. Met de techniek zag ik er tijdens het spreken net zo uit als de niet-stotterende mens. Dit was in bijna alle gevallen de reden waarom mensen niet hebben gevraagd waarom ik met een techniek sprak. Het meest verbazingwekkende is dat iedereen die wist dat ik de techniek toepaste of wie ik het uitlegde mij met respect behandelde en mij zelfs steunde.

Ik had voor mijzelf drie persoonlijke redenen, dus motivaties, om van het stotteren af te komen.

Ten eerste merkte ik dat ik veranderde. Van mijn ouders heb ik gehoord dat ik een jongetje was die op het moment dat ik kon spreken het ontzettend leuk vond om met andere mensen te spreken. Het schijnt dat ik direct aan het begin van mijn spraakontwikkeling heb gestotterd. In het begin van mijn leven heb ik geen probleem met het stotteren gehad maar hoe ouder ik werd hoe groter mijn probleem werd. Ik begon steeds meer te stotteren en het begon mij meer en meer te storen want overal waar ik kwam was ik de enige die een verhaal niet kon vertellen zoals ik het wilde of ging het gepaard met ontzettende stotters.

Zo kan ik mij nog herinneren dat ik in de vierde klas van de lagere school, de huidige groep zes, deelnam aan engelse les. Dit was extra les wat ik buiten de schooluren kon volgen en velen van mijn klas 4a deden hieraan mee. Maar ook leerlingen van 4b zaten bij deze extra les. Ik moest het engelse woord voor elf, eleven, tijdens de les zeggen en ik kon het niet…Ik heb er wel een minuut overgedaan. Mijn klas was het wel gewend van mij maar ik zal nooit de totale verbazing in de gezichten en het lachen van de leerlingen van 4b vergeten.

Het jongetje wat het zo leuk vond om te spreken verloor daardoor alle lol in het spreken. Ik ging mijn gedrag aanpassen aan mijn probleem door trucjes te gebruiken. Zo heb ik jarenlang 7-up besteld op de voetbalclub terwijl ik cassis wilde en nam ik geen broodje frikandel met ketchup in het zwembad maar alleen mayonaise omdat ik ketchup niet kon uitspreken.
Dit is stotteren!!!
Het is niet alleen het niet uit kunnen spreken van letters en woorden. Ik veranderde mijn gehele persoonlijkheid en gedrag.

Ik wilde de echte Patrick terug!

Het tweede wat mij erg stimuleerde om met de DF techniek te spreken was een andere verandering in mijn persoonlijkheid door het stotteren.
Als kind heb je weleens ruzie met andere kinderen. Vaak over iets kleins als een knikker. Deze ruzies konden dan nogal eens uit de hand lopen. Ik ben tijdens ruzies in mijn jeugd nooit geslagen of geschopt. De kinderen wisten bij mij altijd een andere pijnlijke en gevoelige plek te raken. Tijdens een ruzie gingen kinderen altijd mijn stotteren nadoen of gaven ze er krenkende opmerkingen over.

Een kind kan op twee manieren reageren. De uiteindelijke goede: loop weg en laat het langs je heen gaan. Of de mindere maar de ooh zo begrijpelijke: je geeft de ander een geweldige oplawaai.

Ik heb in mijn jeugd altijd voor het laatste gekozen. De verandering in mijn persoonlijkheid werd dat ik opmerkingen over mijn stotteren in mijn jeugd direct liet volgen met agressie. Terwijl later in het leven bleek dat ik verre van agressief ben.

Er was natuurlijk nog een derde reactie maar hier ligt nu juist het probleem. Vraag aan de ander om te stoppen met de nare opmerkingen en na-aperij. In dit geval zal het olie op het vuur worden want dat zou in mijn geval met nog meer stotters gaan dus nog meer nare opmerkingen over het stotteren. Tevens was ik tijdens een ruzie zo opgefokt dat er helemaal geen woord uitkwam. Dus mezelf verbaal verdedigen ging niet!

Er zijn twee momenten waar de onmacht ten volle naar voren kwam waar ik nog aan wil memoreren. Trots op deze verhalen ben ik allesbehalve…

Mijn veel sterkere buurjongen, hij was anderhalf hoofd groter dan ik en moest zich al scheren, vond het nodig om mij te pesten met het stotteren toen ik elf jaar was. Ik wist dat ik het met de vuisten niet zou redden en heb toen maar gevraagd aan het vriendje van mijn zus of hij nog een ijshockeystick over had van zijn ijshockeyclub. Die bleek hij nog te hebben en ik kreeg deze van hem in de veronderstelling dat ik ermee ging spelen. Het vervolg laat zich raden…

Tijdens een selectiewedstrijd moest ik spelen tegen het talentje van onze voetbalclub. Ik was verdediger en moest hem dus van het scoren afhouden wat mij goed afging. De frustratie nam bij de jongen gedurende de wedstrijd toe dat ik hem geen bal liet raken. Hij besloot mij daarom de hele tweede helft voor stomme stotteraar uit te maken. Een verstandig stemmetje zei mij om niet te reageren want ik irriteerde hem blijkbaar al genoeg met mijn goede spel en slaan betekende zeker een rode kaart. Ik heb gewacht tot na de wedstrijd…

Ik wilde de echte Patrick terug!

Het derde wat bij mij de doorslag heeft gegeven om vol gas te geven met de Del Ferro techniek was het feit dat om de één of andere reden de succesvolle Del Ferro methode niet vergoed werd door het, vroegere, ziekenfonds en mijn zes jaar lange rit naar de logopedie wel. Indirect is dit gegeven wel een motivatie voor mij geweest om vlug van het stotteren af te komen. Mijn ouders moesten de kosten van de cursus zelf betalen!

Vooropgesteld, mijn ouders hebben mij en mijn zus de beste opvoeding gegeven die kinderen zich kunnen wensen. Met ontzettend veel liefde en niets was ze teveel. Het geld groeide bij mijn ouders desalniettemin niet op de rug.

Mijn moeder was huisvrouw en zorgde dat alles thuis goed reilde en zeilde en mijn vader moest iedere dag als stukadoor vroeg op de steiger staan. Dat deed mijn vader in een periode, medio jaren tachtig, dat het in de bouw niet florissant ging.

Ik was me terdege bewust van het feit dat mijn ouders het cursusgeld van Del Ferro moesten betalen en dat dit consequenties had voor de uitgaven binnen ons gezin en eventuele extra-tjes.

De hele cursus heb ik dus als een cadeau gezien wat mijn ouders aan mij gaven en dat ze op deze manier dit geld niet aan andere leuke zaken konden uitgeven voor hen of mijn zus.

Het moest dus geen negen jarenplan gaan worden maar ik moest rap van het stotteren afkomen.

Toen de Del Ferro techniek duidelijk was voor mij ben ik er vol ingegaan. Len del Ferro adviseerde me al snel om het mijzelf niet makkelijk te maken en op zoek te gaan naar uitdagingen. Hij bedoelde daar spreeksituaties mee die ik wat lastiger vond en om daar natuurlijk ook de techniek te blijven toepassen.

Zo ging ik geregeld naar de drukke bakkerij om daar voor mijn ouders maar ook voor buren brood te kopen, naar electronica winkels om daar vragen over verschillende artikelen te vragen, naar reisbureaus om vragen te stellen over vakanties in verre oorden, en in mijn buurt op de Dappermarkt de marktkooplui te bestoken met allerlei vragen.

Dolenthousiast was ik bezig met mijn strijd tegen het stotteren. Mijn middenrif moest van een vijand een vriend gaan worden. Ik hield het middenrif steeds onder controle, stotterde niet, en kreeg daardoor iedere keer een boost aan zelfvertrouwen.

Omdat ik ook in lastige situaties vloeiend bleef spreken knabbelde ik ook psychologisch al mijn onzekerheid weg voor letters, woorden, personen en situaties. In de schaduw van het vloeiend spreken, omdat ik mijn middenrif bleef beheersen, loste ik al mijn onzekerheden ook op en waren moeilijke situaties op den duur geen uitdagingen meer.

Het  werden er negen! Niet negen jaren maar negen maanden! Negen maanden van mijn leven heb ik erover gedaan om van het stotteren af te komen. Negen maanden heb ik even volgens een vast stramien moeten spreken, met een spreektechniek, om nu automatisch en vloeiend te spreken zonder een DF techniek. Negen maanden is ook een zwangerschap…het voelde om opnieuw geboren te zijn!

Het gevolg van deze strijd tegen het stotteren met de DF techniek is dat ik Patrick terug heb. Een Patrick die geniet van het spreken en dat dus ook ontzettend veel doet. Een Patrick die te allen tijde de dialoog met mensen aangaat als er een meningsverschil of ruzie is en een Patrick die zijn ouders apetrots heeft gemaakt om het feit dat hij, mede door hun investering, zichzelf van een gigantisch probleem heeft verlost.

Het zou een te grote lijst met positieve punten worden om op te schrijven waar ik profijt heb gehad van mijn vloeiende spreken maar het zijn al de vaste ervaringen in een leven die mij als eerste te binnen schieten. Mondelinge examens, studie, stages, sollicitaties, sociale contacten, werk, relaties, het opvoeden van mijn dochter…Bij geen van deze is het stotteren voor mij een obstakel geweest en tevens hebben de mensen om mij heen de echte Patrick leren kennen.

Het is een feit dat er voor de Del Ferro spreektechnieken tijd geeist moet worden. Andere mensen moeten steeds even op de Del Ferro techniek wachten voordat er iets gezegd kan worden. Maar waar ik vroeger de tijd eiste van andere mensen omdat ik stotterde, en dat nu nog steeds had kunnen doen, heb ik even een korte periode de tijd geeist voor het niet stotteren met de DFM. Nu is het niet meer nodig om op mij te wachten.

Er is één karakteristieke eigenschap aan de DFM die ik niet onvermeld wil laten. In de periode dat ik met de DF techniek sprak hebben mensen mij zelden gevraagd waarom ik de tijd nam voordat ik begon te spreken. Ik kwam later tot de conclusie dat het mensen niet opvalt omdat ik vloeiend sprak en tevens hebben mensen het erg druk met hun eigen gedachten en problemen. Ik wil niet zeggen dat het deze mensen niet interesseerde maar om nu te zeggen dat het erg veel interesse los maakte bij de mensen…

Het kwam weleens voor dat mensen vroegen waarom ik voor een zin de tijd nam en als ik dan zei dat ik mijn stotterprobleem ermee oploste reageerde zij altijd vol begrip en steun.

Alles viel dus met de DF techniek op een positieve plaats!   

Ik kreeg het gereedschap, een sleutel, van Len del Ferro en met die sleutel heb ik mijn kooi geopend. Sinds 1985 ben ik VRIJ!

Tien jaar ging in alle vrijheid voorbij. Ik deed mijn opleidingen, mijn dienstplicht, solliciteerde voor werk, leerde ontzettend veel mensen kennen en sloot er vriendschappen mee of niet, had zo nu en dan een relatie maar deed soms weleens gewoon niets en keek dan bijvoorbeeld televisie…

Als ik terugkijk in het verleden dan zijn er altijd van die momenten die op dat moment niet eens zoveel voorstellen maar die ervoor zorgen dat je leven een drastische, en gelukkig ook positieve, wending neemt.

Voor mij was dat bijvoorbeeld, in mijn Del Ferro verhaal, het advies van die jongen aan mijn ouders om de Del Ferro methode te gaan volgen.

Een ander moment werd het bekijken van een televisieprogramma op RTL 4 genaamd “Ooggetuige”.

Het betrof hier een documentaireprogramma waarin in dit geval de Del Ferro methode centraal kwam te staan. Ik dacht dat dat voor mij niets nieuws onder de zon zou brengen want als iemand alle ins and outs van de Del Ferro methode wist dan was ik het wel.

Één punt zou in ieder geval anders zijn. Len del Ferro was in 1992 overleden. Dat was landelijk nieuws en ik vernam dit trieste feit op de voorpagina van De Telegraaf. Het kon dus niet anders dat andere mensen bij Del Ferro lesgaven.

Tijdens de uitzending werd me duidelijk dat Ingrid del Ferro in de voetsporen van haar vader was getreden maar dat er naast mijn wekelijkse cursus ook tien-daagse cursussen werden gegeven. Dit trickerde mij!

Op de televisie kwam deze cursus al bijzonder professioneel en gedegen op mij over. Dit naast het feit dat er ook hier niet gestotterd werd! Ik had een “drift down memory lane”. Dit moest ik met mijn eigen ogen bekijken.

Het duurde even voordat ik in staat was om het Del ferro Instituut te bezoeken. Toen het uiteindelijk zover was ben ik op een vrije dag gaan kijken bij een cursus aan het Del Ferro Instituut. Bij binnenkomst liep ik Ingrid del Ferro direct tegen het lijf.

Ingrid heeft mij nooit les gegeven maar we kenden elkaar wel omdat zij geregeld in mijn cursustijd mijn cursisten kaart bijhield en we vaak met elkaar spraken.

“Hee Pat”! was haar reactie…”Nou, dat vind ik leuk, dat jij mij nog KAN”, reageerde ik. Ik schrijf dit woord met nadruk groot omdat ik destijds nog als jongen uit De Dapperbuurt met een onvervalst Amsterdams accent sprak. En dat zeker privé nog doe!

Ik zei dat ik Ooggetuige had gezien en dat ik weleens wilde zien hoe een tien-daagse cursus in werkelijkheid in zijn werk ging. Ingrid nodigde mij uit om me voor te stellen aan een groep waar zij op dat moment mee werkte. Ik deed dit en voor we het wisten waren we twee uur verder! Ik had bij wijze van spreken twee uur les gegeven.

Ik had aardig wat te vertellen over mijn ervaringen met de Del Ferro technieken en cursisten vonden het wel leuk en misschien zelfs leerzaam dit te horen. Ze bleven mij vragen stellen en ik wist overal wel een nuttig antwoord op te geven. Dit ging mij nogal makkelijk af want globaal gezien zit iedereen met de Del Ferro technieken in hetzelfde schuitje en zijn problemen voor iedereen op dezelfde manier op te lossen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier later een andere mening over kreeg.

Het gevolg van deze dag is geweest dat ik Ingrid ook enthousiast heb gemaakt en zij vroeg mij te overwegen bij haar als DF docent in dienst te treden.

Ik zag dat wel zitten want wat is nog mooier dan mensen de Del Ferro technieken te leren waar ikzelf zoveel aan heb gehad. Het voordeel van Ingrid was in dat ze mij niets over de technieken moest leren omdat alle ins and outs van de Del Ferro methode mij wel bekend waren. Ik moest alleen leren hoe de opbouw van de tien-daagse cursus zou moeten verlopen.

De opdracht werd om uit mijn eigen ervaring met stotteren en de Del Ferro thema’s te gaan ontwikkelen. Dit vond ik een grote uitdaging en besloot om iets waar ik veel parelellen in zie te gaan gebruiken; Sport. De metafoor met sport is vanaf het begin in mijn lessen aanwezig geweest want veel ervaringen tijdens de cursus zijn op enigerlei wijze daarmee te vergelijken.

Ik kreeg dus eigenlijk carte blanche van Ingrid om mijn eigen thema’s te ontwikkelen. Thema’s die er tot op dat moment niet waren. Ik zag mezelf dus ook als een ervaringsdeskundige.

Één van de eerste thema’s die ik wilde ontwikkelen was dat ik een cursist bewust wilde maken dat stotteren onnodig is. Dat baseer ik uit deze twee feiten: er kan niet gestotterd worden als de cursist de Del Ferro technieken toepast en als de technieken niet volledig zijn toegepast dan merkt een cursist dat direct want ieder persoon die ervaring heeft met stotteren moet onderkennen dat je een stotter altijd van tevoren voelt aankomen. Dus is de mogelijkheid er altijd om te stoppen met spreken voordat er gestotterd wordt!

Dit klinkt allemaal mooi maar dan moet een cursist de techniek toepassen en hier wringt de schoen nog weleens merkte ik.

De methode van Del Ferro bestaat uit twee regels. ‘s Ochtends en ‘s avonds moeten er drie ademhalingsoefeningen worden gedaan. Dat is al snel een routine in het dagelijks leven voor een cursist.

Een cursist wil, met name aan het begin van de cursus, nog weleens de verkeerde conclusies trekken aan de Del Ferro technieken.

Ze passen de techniek dan onder andere niet toe omdat de techniek tijd eist, omdat de techniek de directheid en spontaniteit uit het spreken haalt en omdat het sowieso een andere manier van spreken is dan de cursist gewend is en dat geeft een gevoel van gêne.

Al met al is de cursist op dat moment bezig de andere mensen belangrijker te maken dan de techniek die hun stotterprobleem gaat oplossen!

Hier hebben we bijvoorbeeld een punt wat ik echt moest leren van Ingrid over de tiendaagse cursus. Op de eerste dag maken we een video opname van de cursist zoals de cursist spreekt aan het begin van de cursus. De cursist stottert dan vaak heftig!

Na de opname getoond te hebben laten we de cursist een mening geven wat ze hiervan gevonden hebben. De algemene mening is dan altijd dat het zeer confronterend was en menig cursist concludeert dat het stotteren toch erger is dan ze bij zichzelf gedacht hadden en dat ze zichzelf ervoor schamen.

Ik ga er dan met gestrekt been in door te concluderen dat deze video opname bewijst dat het met stotteren ook niet direct en spontaan gaat, dat dit een andere manier van spreken is dan wat normaal gebeurt en dat stotteren dus ook een gevoel van schaamte geeft.

Mijn conclusie wordt dan overkoepelend…Wat willen jullie?

Je hele leven blijven stotteren met alle negatieve gevolgen van dien of een korte periode met de DF techniek spreken, nu al te genieten van het vloeiende spreken waar het mee samen gaat en als beloning voor al die vloeiende zinnen het probleem helemaal kwijtraken! De keuze is aan jullie!

De Del Ferro technieken moeten door mij aan de cursisten worden uitgelegd maar een nevenfunctie is dat ik ook zeker een mental coach ben die een cursist begeleid op weg naar zijn of haar stottervrij leven.

Ik wil met mijn ervaring de cursist laten inzien dat het verstandig is om een korte periode van het leven met de DF technieken te spreken. Ik hoop hier altijd in te slagen.

Al snel in de cursus komen de cursisten met de vraag waarom de Del Ferro techniek bij iedere zin en woord toegepast moet worden. Het wordt soms als overdreven en vaak als onnodig gezien omdat de cursist op dat moment voelt dat het ook zonder de DF techniek vloeiend kan worden uitgesproken.

Het wordt dan tijd om de cursist uit te gaan leggen waarom dat nodig is, waarom ze daardoor het stotteren gaan oplossen en waarom ik vind dat Len Del Ferro postuum de nobelprijs voor de wetenschap moet krijgen!

Al eeuwenlang vragen mensen zich af waarom een persoon met spreken stottert maar met zingen niet. Er is desalniettemin nooit iemand geweest die met een helder antwoord kwam. Len del Ferro is daar naar mijn mening wel in geslaagd met zijn spreektechnieken!

Tijdens het zingen heeft iedereen een aangeboren, goede beweging van het middenrif. Deze gaat tijdens het zingen vloeiend omhoog en perst daardoor vloeiend lucht uit de longen tegen de stembanden die harmonieus gaan bewegen; er is dus controle over het middenrif! Er wordt dan niet gestotterd…

De DF technieken laten hetzelfde gebeuren tijdens het spreken. De technieken zorgen ervoor dat het middenrif tijdens het spreken ook vloeiend omhoog gaat en lucht vloeiend uit de longen perst tegen de stembanden; er is dus controle over het middenrif! Er wordt dan niet gestotterd…

Met zingen is er nog iets anders aan de hand. Tijdens het zingen zal een persoon, zowel met als zonder stotterprobleem, geen onzekerheid ervaren voor letters, woorden, personen, situaties of bepaalde emoties. Deze factoren hebben in ieder geval geen invloed op het vloeiende zingen.

De Df technieken evenaren dit gegeven! De technieken staan er garant voor dat de cursist gedurende het spreken geen negatieve gevolgen ondervindt van letters, woorden, personen, situaties of bepaalde emoties omdat deze totaal worden uitgebannen of een cursist er in ieder geval niet mee bezig is.

Dus weer de parallel met zingen!

Je kunt een fan van Feyenoord met een stotterprobleem probleemloos op de middenstip van een volle Amsterdam Arena “Hand in hand kameraden” laten zingen alvorens de wedstrijd Ajax-Feyenoord begint. De cursist zal niet aan de letters of woorden van het lied denken, zal 50.000 boze toeschouwers om zich heen hebben, zal zich in een precaire situatie bevinden en zal mijns inziens stijf staan van de zenuwen maar…zal niet stotteren!

Hiervan probeer ik een cursist bewust te maken maar dan blijft de vraag waarom het bij iedere zin en woord dient te gebeuren.

Welnu, het is tamelijk simpel. Als een cursist een spreektechniek heeft waar hij of zij het middenrif mee beheerst dan kan deze cursist het middenrif, bewust, bij iedere zin en woord vloeiend laten bewegen en zal deze spier gaan wennen aan deze vloeiende beweging! Het middenrif zal op den duur bij iedere zin uit zichzelf de vloeiende beweging blijven maken.

Het is dan ook werkelijk super dat het psychologische aspect van stotteren, in de schaduw van het vloeiende spreken, zich vanzelf oplost. Ik wil hiermee zeggen dat als een cursist steeds de letters en woorden vloeiend uitspreekt, in iedere situatie vloeiend blijft spreken, tegen iedereen vloeiend spreekt en dat onder iedere emotionele gesteldheid blijft doen zijn of haar onzekerheid volledig zal verliezen

Vergelijkingen zijn niet ver te zoeken. We leren lopen, fietsen, zwemmen, typen, voetballen enzovoorts door spieren of spiergroepen steeds een vaste instructie te geven. Deze spieren gaan eraan wennen en we kunnen het…Maar we zullen on the road keer op keer grenzen moeten verleggen en onzekerheden overwinnen.

De cursist moet het volgende dus gaan inzien…

Voordat de cursus begon sprak een cursist stotterend maar ook vloeiend. Ieder persoon met een stotterprobleem heeft ook vaak genoeg zinnen die vloeiend worden gezegd. Deze zinnen waren gebaseerd op toeval en geluk of trucjes: geen middenrifcontrole!

Tijdens de cursus zal een cursist constant vloeiend spreken. Dat kan als het spreken gebaseerd wordt op de Del Ferro techniek: middenrifcontrole!

Als een cursist spreekt zonder de DF techniek dan wordt er gesproken zonder controle, dus op de oude spreekwijze, en wordt het middenrif dus niet bewust, onder de eigen wil, vloeiend bewogen.

De ietwat vreemde conclusie is eigenlijk dat het helemaal niet belangrijk is of een zin vloeiend uitgesproken wordt of niet want dit kan ook op toeval en geluk gebaseerd zijn maar dat iedere zin en woord onder de eigen wil vloeiend uitgesproken moet worden. Dat gebeurt dus steeds met de DF technieken!

Het is een quote van voormalig voetbaltrainer Louis van Gaal maar ik heb hem stiekem gestolen; “kwaliteit is toeval uitsluiten.”

Bezijdens de uitleg van de DF technieken is dit mijn core business. Het laten inzien wat logisch is of niet, met geruststellende argumenten komen, het stotteren en de Df technieken verdiepen, thema’s ontwikkelen, mijn eigen successen maar zeker ook mijn vergissingen bespreken, een luisterend oor zijn, mijn levensvisie meegeven, een trainer zijn en met name een gids zijn op de weg die leidt naar het oplossen van een megaprobleem.

Noem mij één persoon die zo’n veelzijdig beroep heeft.

Ik heb op vroege leeftijd geleerd hoe belangrijk spraak is. Veel mensen onderschatten juist dat aspect van mens zijn. Het wordt als gewoon ervaren. Het is zo vanzelfsprekend. Terwijl het juist hetgeen is dat ons mens maakt! Wij kunnen verbaal communiceren. Een vogel kan vliegen en mensen kunnen spreken. Het is daarom mijn stellige mening dat spreken macht geeft en als je daar gezond mee omgaat, de geschiedenis heeft helaas laten zien dat de kracht van het woord ook zeer negatieve wendingen kan opleveren, je er bergen mee kunt verzetten en er waanzinnige doelen mee kunt bereiken. Voor jezelf maar zeker ook voor anderen.

Ik geef les in het Nederlands, Duits en het Engels. Dat is toch waanzinnig! Het is toch ongelofelijk dat het gros van de wereld mij kan verstaan en nog les van mij kan krijgen ook.

Ik prijs mij dan ook zeer gelukkig dat ik dit werk mag doen. Stotteren is namelijk een megaprobleem. Ik heb daar al veel over geschreven in dit relaas. Mijn geluk is dat ik op jonge leeftijd een eind heb kunnen maken aan dit probleem. Er zijn desalniettemin duizenden cursisten die ik door de jaren les heb gegeven die dit geluk niet hebben gehad. Die jarenlang, tot in de verre volwassenheid met het probleem hebben geleefd.

Zij hebben studies niet gevolgd, zijn relaties niet aangegaan, hebben niet gereageerd op openstaande sollicitaties, hebben jarenlang contact met anderen vermeden en hebben hobby’s gezocht waar ze niet veel of helemaal niet bij moesten spreken, hebben expres het verenigingsleven of feestjes gemeden, hebben hun kinderen niet kunnen voorlezen of hun levenservaringen kunnen delen.

Zij hebben daarom kansen niet gegrepen in het leven, hebben anderen niet kunnen laten genieten van hun aanwezigheid terwijl het de tofste mensen van de wereld zijn.

Van deze mensen heb ik de afgelopen jaren ontzettend veel geleerd en zij zijn de reden geweest dat ik mezelf als cursist maar zeker ook als mens heb ontwikkeld tot de docent en persoon die ik nu ben. Hun ervaringen gebruik ik voor mijn lessen maar ook voor hoe ik in het leven sta. Het mes snijdt aan twee kanten. Zij leren van mij en ik van hen.

Tijdens mijn lessen mag ik ook mijn eigen levensvisie aan cursisten meegeven. Iets wat ik hen zeker wil laten beseffen is het volgende.

Op de één of andere manier ben ik een geluksvogel. Ik voel mezelf echt een zondagskind. Dat heeft natuurlijk te maken met de beslissingen die ik in mijn leven gemaakt heb. Maar dat heeft ook te maken met een bepaalde manier hoe ik naar dingen kijk en mij ernaar gedraag.

Wat ik uitstraal krijg ik terug! Wees overtuigd in de manier hoe ik spreek en overkom en ik straal dat uit naar mensen en omgeving. Het is DE manier om serieus genomen te worden.
Wat ik uitstraal krijg ik terug! Wees positief en treed mensen altijd met een lach en een begroeting tegemoet. Het is DE manier om de sfeer positief te laten zijn en positief te houden.
Wat ik uitstraal krijg ik terug! Als ik respect heb voor mezelf dan krijg ik respect terug.            

Dus…hou van mezelf! Ik leef de hele dag met mezelf samen dus wees net zo lief voor mij als ik dat voor mijn vrouw, dochter en andere mensen die ik lief heb zal zijn.

Ik heb de volle overtuiging dat het overwinnen van het stotteren één van de grootste redenen is dat alles in mijn leven een positieve wending heeft genomen. Ik wilde het beste voor Patrick Wijdenes. Ik word serieus genomen en wilde positiviteit om mij heen en ik heb mezelf dat gegeven.

Wat je uitstraalt krijg je terug! Wat is de beloning geweest…

Vloeiende spraak, mooie opleidingen, een prachtige baan, een prachtig mooie en bovenal lieve vrouw, een schitterende en intelligente dochter en een perfecte relatie met ouders en zus. Meer heb ik niet nodig. Ik ben gelukkig!

Toch nog een kleine kanttekening. Ik schrijf hierboven dat ik een prachtige baan heb. Maar eigenlijk vind ik dat niet…
Mijn werk is geen baan. Het is iets wat me plezier, trots en voldoening geeft. Dan is het woord baan misplaatst. Mijn werk is al 23 jaar een missie. Een missie om iedereen die een stotterprobleem heeft te leren en te overtuigen dat ook zij van het probleem verlost kunnen worden!

Ik heb een prachtige missie…