Bijzondere evaluatie van een toekomstig schrijver

Het is geen onzin, wanneer het Delferro instituut vermeld dat het gebruik van hun methode en met name de effectiviteit ervan, voornamelijk van jezelf afhangt. Voornamelijk? Zeg maar volledig.

Als voorbeeld hiervan, zal ik mijn eerste dag op het instituut voordragen. 17 februari, 2020, 9:45. Als cursist met stotterproblemen en autisme, word ik steevast met twee vuren geconfronteerd, op sociaal gebied. Bij aanvang van die dag, stond ik stijf van de stress, tot het narcoleptische toe, kon nauwelijks mijn ogen openhouden. De woorden van mijn trainer, Patrick Wijdenes, kwamen amper binnen. Mijn angst zette zich om in instinctuele weerstand, een van mijn slechtste eigenschappen. 

Wat de lezer wellicht niet zal verbazen, is dat de eerste cursusdag een van de zwaarste dagen van mijn bestaan is geweest. Geen wonder, ik ben mijn hele leven een dag zoals deze uit de weg gegaan. Het gebruiken van de eerste fase van de Del Ferro techniek, ging zelfs dusdanig slecht, dat ik en mijn trainer een korte confrontatie hadden. De andere cursist en ik hadden tevens het (on)geluk, dat er maar liefst 2 anderen zichzelf hadden afgemeld. Toen waren er nog twee, op elkaar aangewezen. Ontwijken? No chance.

Die avond ben ik met slechte gevoelens gaan slapen, bang en huilend omdat ik dacht dat niks mij ooit zou helpen. Wat ik wel wist, was een ding. Het lag bij mij. Niemand wil toegeven dat iets waarvan zijzelf zich slachtoffer voelen, bij henzelf ligt. Maar het leven is niet altijd eerlijk, soms is het slachtoffer, ook de schuldige.

Op de tweede dag, liep ik met lood in mijn schoenen naar Appollolaan 50. Reeds gevuld met een lichte weerstand om de (aanvankelijk) langdradige techniek te moeten gebruiken. Mijn excuses heb ik toen aan Patrick aangeboden en vanaf dat moment, was ik all in. 

De volgende dagen, heb ik nagenoeg meer gepraat dan ik de laatste vijf jaar had gedaan. Persoonlijke vragen, smalltalk (bah), bestellingen, zinnen zonder enige logica. De Del Ferro techniek evolueerde zichzelf langzaam, maar het verassende? In geen enkele fase van de methode, heb ik gehakkeld, klanken herhaald, naar adem moeten happen of moeten zoeken naar synoniemen. Er was geen stotteren meer, ik ben niet langer een stotterend persoon.

Had ik niet die knop omgedraait, na die eerste nachtmerrie van een dag, dan had Patrick kunnen praten als Brugman. Al was hij Jezus Christus zelf, dan was ik nooit van mijn stotteren afgekomen. 

Met Del Ferro’s methode, die Patrick op begrijpelijke, persoonlijke en summiere  wijze heeft vertolkt, heb ik een wapen. Een zwaard om mijn grootste vijand af te slachten, het stotteren. Logischerwijs, al is het zwaard zo scherp als een nieuw scheermesje en zo groot als een zweihander. Wanneer ik er niet mee vecht en het in zijn schede laat roesten, sla ik nog geen deuk in een pakje boter.

Op dit moment echter, heb ik gewonnen van het stotteren. En als ik het kan, dan kan iedereen het. Ik mag dan wel hebben gestotterd, maar zelfs zonder het stotteren, kruip ik na een gesprek met een vreemde, het liefst in bed om te gaan slapen. Raad eens wat ik 5 dagen lang, succesvol heb gedaan? Praten met vreemden.

Geloof nooit, dat jij de 1% bent waarbij de Del Ferro methode geen vruchten afwerpt. Een zwaard komt immers moeilijk door een schild heen, dat jij de vijand moedwillig aanbied.

De lessen van Patrick en de positieve resultaten, alswel die veranderingen die ik zelf heb behaald. Deze maken dat ik nooit meer zal verliezen van het stotteren. Alle lof voor Del Ferro,