Chapeau! en een diepe buiging.

Hoi Patrick,

Mag ik je nogmaals hartelijk bedanken voor de geweldig boeiende cursus die je hebt gegeven. Eindelijk een die er echt toe deed. Een ‘van mens tot mens’ aanpak, en niet een ‘van hulpverlener tot patient’ versie. Ik denk dat spreken vanuit eigen ervaring zoveel echter is/overkomt dan dat je allerlei wetenschappelijk onderbouwde kennis op mensen loslaat.

Je cursus liep als een geoliede machine, elk item deed ertoe, er zat een mooie opbouw in, met veel persoonlijke verhalen die voor veel kleurrijke en hilarische momenten zorgden. Je voelde de mensen goed aan: de een had een klein voorzichtig zetje nodig, de ander een schop onder de hol, en dat met behoud van hun eigenwaarde (da’s knap ;))

Fijn om eens een mens tegen te komen met een roeping. En damn wat gun ik ieder kind een leraar zoals jij, want voor het eerst heb ik gemerkt dat Omar een leraar serieus neemt. Hij doet z’n huiswerk, hij citeert je (draait die dan ook wel in z’n eigen voordeel: “Mam, Patrick zei dat je me niet op de huid moest zitten!”) en hij doet zijn oefeningen (op school hoor ik vaak dat hij niet genoeg uitvoert).

Dat moet te maken hebben met je oprechte en overtuigende manier van optreden.

Omar is een jongen waar veel in zit maar dat door zijn gestotter niet kon laten zien. Om dat te compenseren is hij zich gaan specialiseren in zaken waardoor hij zich dan toch even in de spotlight kan zetten. Sport is daardoor zijn ding geworden. Hij denkt: ok, hoor je me niet en zie je me niet? Dan ga ik je laten zien wat voor stunts ik kan! -want in zijn geval zei hij niets meer- (onze huisarts wist niet eens dat hij stotterde; hij zei nooit wat).

Maar omdat ik bang ben dat je met een dubbele flikflak weinig indruk maakt tijdens een sollicitatiegesprek voor een baan in de techniek o.i.d., denk ik dat je hem enorm goed geholpen heb om “als een vogel te kunnen vliegen”, net als de rest en daar te komen waar hij wil zijn. Zonder het onvrije gevoel te hebben iets te moeten compenseren. Ik zie nu al zoveel opluchting en zaterdagavond bij de freerun-les hield hij nu eens niet z’n mond maar begon z’n mede runners aan te spreken.

Dus. Natuurlijk moeten de cursisten zichzelf bedanken als ze van het stotteren af komen. Maar als eerste zou ik toch jou willen bedanken voor je inspirerende levenslessen die deze mensen (+ hun ouders) weer ge-reset hebben.

Kun jij je inspirerende overtuigingen alsjeblieft met de hele wereld delen via TED? (wereldwijd platform voor mensen die iets goeds mede te delen hebben.)

Ik gun iedereen die stottert de effectieve kennis gegeven door een man met een missie! 🙂

Chapeau! en een diepe buiging.

Groetjes! Carola